ถ้าว่าดีจริง ทำไมต้องอาบน้ำ
ชำระร่างกายอยู่
เพราะความสกปรกมันมีอยู่
ไม่ว่าหู ไม่ว่าตา ไม่ว่าปาก ไม่ว่าฟัน
ทุกสิ่งทุกอย่างในตัว เสื่อมให้เห็นอยู่
ถ้าดีจริง ทำไมต้องมาชำระสะสางอยู่
ถ้าไม่ชำระ ก็เหม็นสาบ เหม็นสาง
เหม็นขี้เหงื่อ ขี้ไคล สารพัดอย่าง
เราต้องพิจารณาตรงนี้เป็นหลัก
มันไม่ดีจริง
สติปัญญา เราหยั่งไม่ถึงตรงนี้
ทำอย่างไรเราจึงจะถอนได้ ปล่อยวางได้
ถ้าเราปล่อยวางไม่ได้ ก็แบกอยู่แบบนี้
แบกสังขารร่างกาย ไม่มีใครจะมาช่วยแบก
แล้วก็ไม่มีใครจะมาเปลี่ยน
สังขารร่างกายให้เราได้
จากแก่ จะเปลี่ยนเป็นหนุ่ม ก็ไม่ได้
จะทำศัลยกรรมแบบไหน ก็ทำไปเถอะ
สังขาร ก็คือสังขาร
สังขาร ภายนอกก็เห็นกันอยู่
มีความเสื่อมอยู่ในสภาพเดียวกัน
ผลหมากรากไม้ หมดอายุเป็น
ถ้าหมดอายุแล้ว นำไปเพาะไปกล้า
ก็ไม่เกิด ไม่ขึ้น
แต่จิตวิญญาณของมนุษย์ มันไม่หมด
จะกี่ภพกี่ชาติ กี่กัป กี่กัลป์
มันพร้อมที่จะเกิดจะดับ อยู่แบบนี้ไม่มีสูญ
เหมือนลมพายุ เวลาก่อตั้ง ก็เรียกว่าพายุ
เวลาไม่ก่อตัว ก็เรียกว่าลมหายใจ
อากาศดี แบบนั้น แบบนี้
เป็นอยู่แบบนี้ตลอด
ลักษณะจิตนี้ ก็เหมือนกัน
เวลามันเกี่ยวข้องกัน ก็เกิดอารมณ์
ความคิดปรุงแต่ง ตามเหตุตามปัจจัย
เราต้องถามเรื่องของเราอยู่ตลอด
มันก็เป็นไปเอง
เราสร้างให้เป็นวิหารธรรม เป็นกิจ
ส่วนมากเราไม่ค่อยวิเคราะห์กันตรงนี้
มันจึงสงบยาก
๑๒ ส.ค. ๒๕๕๗ ก่อนสวดมนต์เย็น