จะเห็นว่ามีแต่ข้อห้าม
อะไรก็ห้ามๆ ถ้าเราไม่รู้จริง
ก็จะเกิดความเครียด
อะไรก็ผิดไปหมด
จริงๆ แล้ว ที่ท่านห้ามนั้น
เป็นสิ่งบังคับให้เราอยู่ในกรอบ
เพื่อจะไม่นำทุกข์มาให้เจ้าของ
เหมือนรถ เหมือนบ้าน ก็มีน็อต
มีสายไฟกำกับ
เกื้อกูลกัน บังคับกันไว้
บังคับทางที่ถูกที่ควร
เรื่องสติกับความคิด ก็เหมือนกัน
บังคับกันในทางที่ถูกที่ควร
จึงจะไม่นำโทษมาให้
ฝึกฝนให้ชำนิชำนาญ ให้ช่ำให้ชอง
เมื่อหมดชีวิตไป ก็ไม่ต้องห่วง
เพราะฝึกได้แล้ว
เหมือนลูกหลานเรา ฝึกได้แล้วก็สบาย
ไปที่ไหนเราก็ไม่ได้เป็นห่วงเขา
สังขารร่างกายก็เหมือนกัน ไม่ต้องไปห่วง
ฝึกได้แล้ว ก็ปล่อยวางได้
ถ้าปล่อยวางไม่ได้ ก็เกิดความเครียด
เพราะไปยึดมั่นถือมั่น ไปแบกทางอารณ์
เป็นเรื่องของเรา ที่จะใคร่ครวญ
แต่ละวันๆ มีแต่ความพลัดพรากจากกัน
เราก็เหมือนกัน
ไม่คาดไม่คิดว่าเราจะตายค่ำตายคืน
ด้วยโรคภัยไข้เจ็บอะไร
เราไม่รู้จัก
ถ้ารู้จักก่อน ก็ทำใจได้
ถ้าไม่รู้จัก ก็ทำใจได้ยาก
เหมือนเรารู้จักศีล สมาธิ ปัญญา
พูดได้คล่องปาก
แต่การกระทำ เป็นไปไม่ได้เหมือนที่เราพูด
ถ้าเป็นไปได้ ไม่มีปัญหาแบบนี้
๑๒ ส.ค. ๒๕๕๗ ก่อนสวดมนต์เย็น