ก็ทำให้เกิดความฟุ้งซ่าน
ไม่สงบได้ตอนภาวนา
ถ้ามีสติอยู่ตลอด กำราบมันอยู่ตลอด
เอาให้เต็มที่
มันก็จะเหมือนเด็กกลัวไม้เรียว
ต้องลงแส้แรง ถ้าเราไม่กล้าลงแส้
เด็กก็จะเสียคน
เราเหมือนเด็ก ไม่ลงแส้จริง
จึงปราบให้จิตสงบได้ยาก
ถ้าลงแล้หนักๆ มันก็อยู่ได้
เราทำจิตให้สงบไม่ได้ เพราะไม่ลงหนัก
เหมือนช้างตกมัน ม้าพยศ
ท่านกล่าวไว้ในตำนาน
เราเหมือนกัน เวลามีศรัทธาอยู่
แต่เอาไม่เต็มที่
เมื่อไม่เอาเต็มที่ จะให้มันได้
มันก็ไม่ได้หรอก
กลัวอะไร กลัวเป็น กลัวตาย
กลัวเจ็บไข้ได้ป่วย
จะเป็นแบบนั้นแบบนี้
จะเป็นภาระแก่ผู้อื่น
อยู่บ้านก็ดี อยู่วัดก็ดี
ยังไงก็เป็นภาระอยู่แล้ว
ไม่ทำความพากความเพียร ก็เป็นภาระ
เจ็บไข้ได้ป่วยก็เป็นภาระ
ถ้ามันเฒ่ามันแก่ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
มันก็เป็นอยู่แบบนี้
เราจึงว่ามันไม่ลงแส้เจ้าของให้หนัก
เหมือนครูบาอาจารย์ อดนอน ผ่อนอาหาร
เรากลัวลำบาก ก็ยิ่งจะลำบากหนัก
๒๑ เม.ย. ๒๕๕๘ ก่อนฉันจังหัน