แก่พวกเราทุกสิ่งทุกอย่าง
พระเณรก็ต้องอยู่ในอำนาจ
พระธรรมวินัยของพระพุทธองค์
เช่นบิณฑบาตรเป็นวัตร
บางที่บางแห่งก็ย่อหย่อน
เรากินไปเท่าไรก็ยิ่งทุกข์ไปเรื่อย
แก่ลงไปเรื่อยๆ
เราไม่มีสติยับยั้งความอยากของใจ
ซึ่งใจใช้กายเป็นเครื่องมือ
ความอยากของใจทำให้กายแสดงอาการ
เกิดความโลภขึ้นมา
เราไม่ยับยั้งเวลามีชีวิตอยู่
เราจะไปชำระเวลาไหน
เรามาศึกษาธรรมมะ ของพระพุทธเจ้า
คือมาละความอยากทางอารมณ์
เราละความอยากทางอารมณ์ไม่ได้
ก็อยู่อย่างนี้แหละ จะว่ายังไง