เราต้องเอาหลักธรรมของพระพุทธเจ้า
เป็นเครื่องประเมินตนเองตลอด
ถ้าไม่ดีจริง ไม่ยืนยาว ขนาดนี้หรอก
คำว่า อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
หรือว่าความไม่เที่ยง
มนุษย์เราเป็นผู้ใส่ชื่อ ใส่นามตรงนี้
อยู่กับว่า เราจะให้ความสำคัญหรือไม่
เท่านั้นแหละ เป็นเรื่องสมมุติกัน
สังเกตดูอารมณ์ของเราแต่ละวันๆ
ให้เห็นเป็นปกติ
ถ้ามันอยู่กับเนื้อกับตัวจริงๆ มันจะรู้
เหมือนกับเราอ่านตำรา ทำไมจะไม่คล่อง
ถ้าเราอ่านบ่อยๆ ตำราเล่มเดียวนี้แหละ
อ่านตลอด ก็จำได้ทุกตัวอักษร
บอกได้อย่างนี้เลย อันนี้หมายถึงจิตเรา
ถ้าวิเคราะห์ สังขาร ร่างกาย อยู่ตลอด
แล้วจะไปติดไปข้องได้อย่างไร
ส่วนมาก เราไม่ได้มาพิจารณา
ตรงนี้ให้ตลอด
ส่วนมากไปอยู่ข้างนอก
ถ้าเราพิจารณาตลอด ไม่พิจารณากาย
ก็พิจารณาใจ
อะไรเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรา
ทางหู ทางตา ก็ตาม
พิจารณาเป็นเรื่องไม่เที่ยงทั้งนั้น
เป็นทางผ่าน ทั้งนั้น
ทางผ่านไปสู่ อนัตตา
ก่อนจะไปสู่อนัตตาได้
ความไม่เที่ยง ทำให้เราคล้อยตาม
ตามสภาวธรรม เรียกว่า เกิดสุข
เกิดทุกข์ เกิดยินดี ยินร้าย
ตามสภาวะที่เราไปยึด
เราไปให้ความสำคัญ แค่นั้นเอง
แต่ถ้าเราคิดพิจารณา
เป็นเส้นทางไปสู่อนัตตา
ที่จะเสื่อมไปสู่ธาตุเดิม ไปสู่ไตรลักษณ์
เป็นเครื่องประเมินเราตลอด
ให้เป็นวิหารธรรม
จิตเราก็จะไม่ประมาท
พระพุทธเจ้าจึงสอนให้เราไปอยู่
ในที่เป็นสัปปายะ
ไม่ให้คลุกคลีกัน
เราหวังหนีจากทุกข์จริงๆ
แต่ถึงจะไม่คลุกคลีกัน
ถ้าไม่เอามาวิเคราะห์
ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ
เหมือน กบ เขียด แมลงต่างๆ
มันอยู่ใคร อยู่มัน
มันอยู่โพรง อยู่รู ของใคร ของมัน
มันก็เป็นกบ เป็นเขียด อยู่อย่างนั้น
๒๔ ก.ค. ๒๕๕๗ ก่อนสวดมนต์เย็น