ใจไม่ตื่น ก็ไม่ได้หนีจากภพจากชาติ ได้ง่าย
เหมือนหมาแทะกระดูก ไม่มีอะไรกินได้
ก็แทะอยู่อย่างนั้นแหละ
รู้จักว่าทุกข์ ก็ยิ่งปรุงยิ่งแต่ง
กินไม่ได้นอนไม่หลับ
ทำอย่างไร เราจึงจะมีการตื่นตัว ตื่นใจ
มีทางเดียวจะเป็นไปได้คือ
การศึกษา พร้อมปฏิบัติตาม
พวกเรามีแต่คำพูดเฉยๆ ไม่มีการกระทำ
พวกเราจะไปไหนก็ได้ในโลกนี้
สำหรับคนมีเงิน มีกำลังพอ
แต่การไปจากความหลงเจ้าของ
มิใช่วัตถุข้าวของจะพาไป
วัตถุข้าวของมีแต่จะทำให้เราติด
เราข้องอยู่กับภพชาติ
ครูบา เอาไม้มาต้ม มันก็ออกเป็นสี
เป็นหยูก เป็นยาได้
ก็ออกมาจากตัวไม้นั้นแหละ
แก้โรคภัยไข้เจ็บได้
เราก็เหมือนกัน เอาอรรถเอาธรรม
ของพระพุทธเจ้า ชำระสะสาง
ก็ออกจากโมหะอวิชชาได้
ไม้ ถ้าเอาไว้เฉยๆ
ไม่มีทางที่จะออกมาเป็นยาได้
อันนี้ก็เหมือนกัน ถ้าเราขาดการปฏิบัติ
ไม่มีทางที่จะเป็นไปได้เรื่องมรรคเรื่องผล
ต้องเอาหลักคำสอนของพระพุทธเจ้า
เป็นเครื่องชำระ
ธรรมทั้งหลายก็จะซึมชับออกมา
สิ่งที่เคยติด เคยข้อง เคยหลง
ก็จะลดน้อย
สุคโต เป็นที่ตั้ง
สุขที่ปลอดจากโลภโมโทสัน
สุขเพราะอามิส ยังเป็นหอกข้างแคร่อยู่
สักวันหนึ่งก็จะทิ่มแทงเรา เมื่อผิดหวังมา
สุขในอามิสนี่แหละ จะทำให้เราเกิดทุกข์
ต่างจากสุขทางธรรม พิจารณาดู
แล้วแต่เราจะพิจารณา
เหมือนอาหาร แต่ไม่รับประทาน
จะไม่รู้จักรสชาติ
เหมือนมียา อ่านฉลากยาว่าแก้โรค
แต่เราไม่รับประทานมันก็แก้โรคไม่ได้
เรื่องมรรค เรื่องผล การจำได้หมายรู้
เหมือนเรารู้เรื่องศีล เรื่องธรรม
แต่ไม่มีการกระทำ การปฏิบัติก็ไม่เกิดผล
ตามที่พระพุทธเจ้าท่านได้ตรัสไว้
พวกเรามีแต่หอบเอาแต่สิ่งสกปรก
ที่จะทำให้ภพชาติต่ำลงเรื่อยๆ
เพราะอาศัยความยาก
ความโลภโมโทสัน ถือเราถือเขานั้นแหละ
ทำให้เพื่อนฝูง สังคมเขารังเกียจ
ความโลภทางกายยังรู้จักพอ
แต่ความโลภทางใจ พอไม่เป็น
กายพอแล้ว ยังใจ
เราเผื่อลูก เผื่อหลาน เผื่อหมูหมา กาไก่
ทำให้ลูกหลานของเราเป็นเปรตไปด้วย
เพราะเอาของเป็นพิษให้กิน
ก็พลอยเป็นพิษไปด้วย
เหมือนเปรด พระเจ้าพิมพิสาร
ขยายออกไป คนนั้นก็อยาก คนนี้ก็อยาก
เหมือนเราเป็นโรคเกาห์ โรครูมาตอยดั
ปวดตามข้อ ตามเข่า ตามแขน
เดือดร้อนไปทั่วร่าง
เราทำกรรมไว้ เวลาผ่านไปแล้ว
แต่กรรมติดอยู่กับจิตใจ
กับสังขารร่างกายของเรา
เหมือนเราทานอาหาร ผ่านมาแล้ว
ก็ยังเป็นทุกข์อยู่
เพราะกินอาหารแสลง
ให้วิเคราะห์ เรามาเพื่ออะไร คนมาดี ก็มี
มาตามวัฒนธรรม มาสร้างปัญหา ก็มี
วิตนี้แทละ สร้างทุกข์ก็ได้ สร้างสุขก็ได้
เหมือนผลไม้ผลเล็กๆ แค่นั้นแหละ
แต่มันสามารถสร้างกิ่งก้าน
ลำต้นได้ใหญ่ขนาดนั้นแหละ
จิตเหมือนกัน สร้างให้ใหญ่ก็ใหญ่
สร้างให้เล็กก็เล็ก
เพราะเราทุกคนมีความหลงอยู่แล้ว
โลกอันนี้ มีมุมสว่าง มุมมืด อยู่แบบนี้
หลงสุข หลงทุกข์ กันอยู่แบบนี้
แต่เราจะหลงฝ่ายไหนมากกว่า
เป็นเรื่องของเราที่จะพิจารณา
๒๓ ม.ค. ๒๕๕๘ ก่อนฉันจังหัน